Legenda

Test Martindale

Tkanina podlegająca badaniu jest umieszczana pomiędzy krążki materiałowe lub z papieru ściernego których używa się do tarcia po testowanym materiale ze stałym naciskiem. W zależności od tego jak wytrzymały musi być materiał, poddawany jest różnym rodzajom ścierania przez wiele godzin a nawet dni. Wytrzymałość (na ścieranie) określa się cyklach w skali Martindala (zgodnie z PN-EN ISO 12947-2:2000). Tkaniny o wytrzymałości powyżej 30 tys. cykli Martindale’a są tkaninami o wysokiej wytrzymałości na ścieranie, powyżej 50 tys. cykli są tkaninami o bardzo wysokiej wytrzymałości na ścierania.

Wytrzymałość na rozciąganie (ISO 13934-1)

Metoda ta jest stosowana w badaniach wyrobów włókienniczych (tkanin). Możliwe jest użycie opisanej metody do prób umożliwiających wyznaczenie właściwości mechanicznych materiałów wytwarzanych z zastosowaniem innych technologii produkcyjnych. Nie praktykuje się prowadzenia badań w próbie rozciągania materiałów wykonanych z tkanin z włókien sztucznych, geowłókniny, włókniny, tkanin powlekanych, tekstyliów, tkaniny szklanej i tkanin wykonanych z włókien węglowych lub taśm przędzy z poliolefinowych włókien. Metodyka określa procedurę badań umożliwiającą wyznaczenie maksymalnej siły w próbie typu „grab” w warunkach atmosferycznych lub w stanie zwilżonym.

Badania odporności wybarwień

Odporność wybarwień na działanie światła sztucznego: test płowienia w świetle łukowej lampy ksenonowej. Podaje się pięć metod naświetlania próbek i niebieskich wzorców wełnianych oraz warunki naświetlania w aparacie z łukową lampą ksenonową chłodzoną wodą lub powietrzem. Ustala się wymiary próbek i wzorców oraz ocenia się odporności na światło sztuczne w 8-stopniowej skali do oceny zmiany barwy. Żeby nie mieć problemu z zapamiętywaniem poszczególnych wyników badań, warto zwrócić uwagę na kategorie w jakiej dane badanie się mieści. Kategoria A jest najwyższa, tak więc tkaniny, które w większości badań posiadają taki wpis są trwałe i wytrzymałe.